O książce: rok / Ten świat jest okrutny i zimny. Ci, którzy wznoszą się ponad tłum, zawsze są prześladowani. Dorosłym jest łatwiej: znają reguły gry, potrafią się schować, przebrać, nie zdradzić. Ale dla dzieci, które nie wiedzą o istnieniu zasad, nie da się tego ukryć. Zwłaszcza dzieci, których specjalnych zdolności nie można wyjaśnić współczesną nauką. Wysiłkiem woli rozdzierają blachę i kruszą żelbeton, lecz są bezradni wobec obojętnej machiny państwowej, która miażdży ich losy. Każda technologia służy przede wszystkim do tworzenia broni – a jeśli nie istnieje, należy ją stworzyć. Nawet jeśli wymaga to torturowania dziesięciolatków, którzy są uwięzieni w tajnych laboratoriach, nie mogą uciec. Ciemne stalowe ogniwa, narkotyki we krwi, obroże blokujące i „stacjonarne stanowiska”, najbardziej przypominające maszyny tortur – taki jest ich los. Dewiantami stają się osoby w wieku od ośmiu do dziesięciu lat, a jeśli dzieci nie są w stanie świadomie pomóc wojsku w tworzeniu nowej broni, tym gorzej dla nich. Nie ma dla nikogo nadziei: nawet biologiczni rodzice nie są w stanie uchronić swojego dziecka przed ustawą o obowiązkowej opiece specjalnej. A sieroty... kto kiedykolwiek o nich myślał? A nawet te, którym cudem udało się uciec, uciec z okropnych laboratoriów Instytutu Człowieka i nie umarły z powodu zapobiegawczo podanej śmiertelnej trucizny, głodu i chorób, nadal nie mogą przeżyć. Ogary są na tropie, a dawno opuszczony hotel w starym bordowym gaju na obrzeżach południowo-morskiego miasteczka może stać się miejscem, w którym kula sił specjalnych położy kres finałowemu aktowi długotrwałej tragedii Ona ma trzynaście lat. Ma na imię Karina. Ona jest dewiantką. Zapomniała twarze swoich dawno zmarłych rodziców. I nie ma przyszłości – chyba że młoda para, z którą połączył ją los, uchroni ją przed okrutnym zimnem otaczającego ją świata.…